-
08.02.2024|
18:32
Ո՛վ է, ո՛վ է այդ անցորդը,
Ընդամենը մնացորդ է,
Մնացորդ է,
Հաստլիկ որդ է,
Երիզորդ է,
Պակասորդ է։
-
07.02.2024|
07:33
Է՜յ, ցռան վերգո, օսմանի վաստակ,
Ցարասուլթանյան գահի դրածո,
Թշնամու առաջ դարձած նապաստակ,
Դավաճանության մգլած պահածո։
-
04.02.2024|
20:49
Ծերունին՝ ճերմակ, ու լույսի մեջ,
նման գուշակին Թեբեի,
պատմեց,
թե ժուկով-ժամանակով կտրիճներ էին
քարերը մեր...
-
04.02.2024|
09:36
Դուք վստահեցի՛ք, մե՛նք թերացանք,
դուք հավատացի՛ք, երկմտեցինք մե՛նք.
ձեր իմաստավորը
դարձրեցինք անիմաստ
և մնացինք առ ոչինչ:
-
02.02.2024|
21:22
Ես կախ եմ ընկել հուսախաբության
Պարանն օրորող ծառի ստվերից,
Գիտեմ՝ հոգնել ես, Տե՛ր իմ, դու սաստիկ
Դատավորի քո անպտուղ դերից։
-
02.02.2024|
18:10
Ժամանակի հետ անցյալը դառնում է
սառը և օտար,
ինչպես ապագան` իմ Երկրում թափառող
քաղցած ու անտեր շների հայացքներում,
ինչպես մենակյացի վերմակը,
որ ոչ մի կերպ չի տաքացնում մարմինդ։
-
29.01.2024|
21:07
Արևներն անցնում են խամրած սերերի հետ՝
միահունչ, առանց ճիչ-աղաղակի,- քո անշրջելի
հայացքի պես՝ քաղաքի մեռյալ ժխորից վեր,-
երբ նահանջում են երազները ցրիվ, ինչպես ձախողված
զորաջոկատ, երբ օր-ցերեկով ընկածներին
թաղում են անլուր գիշերվա մեջ,- որոտներ չկան այլևս
քո շուրջ, բայց ներսդ նոր է ցնցվում դղրդյունից:-
-
29.01.2024|
15:02
Ինձ ասում ես.
- Մե՛րըս, մի քիչ քեզ պի՛նդ պահիր․
Ես քեզնով եմ հզոր, վկա՝ կաթըդ հալալ։
- Բայց դու բաց աչքով ես հիմա նայում մահին,
Մերըդ ինչպե՞ս չխենթանա, զինվո՛ր բալա։
-
29.01.2024|
11:45
Իմ սիրելի քաղաք...իմ ատելի քաղաք...
ճակատագիր` որպես ամոթալի խարան,
մի՛շտ ոսկեհուռ իմ թագ,
Օ՜ որքան եմ փորձել կտրել պորտալարս
և քանիցս սուզվել մոռացության ծովը,
որ էլ քեզնով չապրեմ, քեզնով չտառապեմ:
-
28.01.2024|
14:08
Մարոյենց տանն էինք։ Կարծեմ՝ մի ամիս անց նա այլևս չկար։ Երբ դուրս պիտի գայինք, Մարոն ասաց․
«Վարոսյան ջան, երեկվա տեղադրած բանաստեղծությունդ շատ լավն էր»։